Η περιοχή του Ταύρου, όπως καταγράφεται στην ιστορία των αιώνων !

Από το 2010 αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του Δήμου Μοσχάτου Ταύρου και είναι η μία εκ των δύο Κοινοτήτων του Δήμου !

Η Οικονομική κρίση στην χώρα μας, 

βρίσκει την συντριπτική πλειοψηφία των δήμων στην ελληνική επικράτεια να είναι χρεωμένοι προς προμηθευτές και τραπεζικά δάνεια !

Η ενοποίηση των δήμων της χώρας κάτω από τις υπάρχουσες οικονομικές συνθήκες κρίνεται επιτακτική ανάγκη !  

Η έκταση της Κοινότητας του Ταύρου, ανέρχεται σε 2.125 στρέμματα και συνορεύει από Βορά με τον Δήμο Αθηναίων, Ανατολικά με τον Δήμο Καλλιθέας, Δυτικά με τον Άγ. Ι. Ρέντη, ενώ από Νότια από την Κοινότητα του Μοσχάτου.

Αν γυρίσουμε τον χρόνο πίσω κάνοντας μια ιστορική αναδρομή της περιοχής θα δούμε, ότι

η περιοχή του σημερινού Ταύρου, από την αρχαιότητα αποτελούσε προέκταση του Αθηναϊκού Δήμου με περιβόλια και στο μεγαλύτερο μέρος της περιοχής καλλιεργούσαν την ελιές, όπου και μέχρι σήμερα οι περιοχές Περιβόλια και Ελαιώνας κρατούν  τα τοπωνύμια τους, καθώς το ίδιο συμβαίνει και με την Πλατάνα, περιοχή η οποία κρατά το όνομά της επειδή τα μέρη αυτά ήταν απλωμένα και ανοιχτά προς όλες τις κατευθύνσεις, όπως συμβαίνει να απλώνουν τα κλαδιά τους τα πλατάνια !

Καθ’ όλο το διάστημα της Τουρκοκρατίας η περιοχή παρέμενε αγροτική με το μεγαλύτερο μέρος της να αποτελείται από ελαιώνες, ενώ κατά τα μέσα του 19^ου αιώνα οι λιγοστοί καλλιεργητές, καλλιεργούσαν αμπέλια και περιβόλια.  

Ο πρώτος οικισμός καταγράφεται από τα μέσα της δεκαετίας του 1920,

όταν την περιοχή κατοίκισαν με την προτροπή του Πρωθυπουργού, Ελευθερίου Βενιζέλου, Μικρασιάτες πρόσφυγες, όπου τους δόθηκαν κάποια προνόμια.

Με βάση την απογραφή του 1928, ο πληθυσμός της νέας Κοινότητας ανερχόταν σε 6.200 κατοίκους.

Μετά την απελευθέρωση των Τούρκων και την δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια, ερχόμενος ο Βασιλέας Όθωνας στην Αθήνα, δημιούργησε στην περιοχή τα Σφαγεία, όπου η περιοχή απέκτησε το όνομα «Νέα Σφαγεία» !

Όταν επισκέφτηκε την περιοχή ο Ελευθέριος Βενιζέλος, επί Πρωθυπουργίας του, το 1930, μετά από πρόσκληση των Βενιζελικών οπαδών της περιοχής, με σκοπό την δημιουργία

κατοικιών για την αποκατάσταση των προσφύγων και αντίκρισε μεγάλες εκτάσεις χωραφιών σπαρμένα με σανό, καθώς και λιγοστά σπίτια και των προσφύγων να στεγάζονται μέσα σε ξύλινα παραπήγματα, στράφηκε προς τον τότε Υπουργό Πρόνοιας, Μανώλη Εμμανουηλίδη, που τον συνόδευε και του είπε : «Χτίζε σπίτια και γρήγορα»

Οι κάτοικοι της περιοχής που τον ακολουθούσαν, του ζήτησαν να μην γίνουν τα χωράφια οικισμοί γιατί θα ήταν επιζήμιο για την ανάπτυξη της περιοχής και των κατοίκων της.

Του πρότειναν τα χρήματα που δαπανούνταν για κατοικίες, 

να τα δοθούν στον τοπικό συνεταιρισμό προς ανάπτυξη της παραγωγής και στην συνέχεια ο συνεταιρισμός με την σειρά του να επιχορηγήσει τους ενδιαφερόμενους, ώστε να κτίσουν κατά την δική τους κρίση την δική τους κατοικία.

Μετά την εγκατάσταση των Μικρασιατών προσφύγων άρχισε η περιοχή να σφύζει από ζωή και να δημιουργούνται εστίες κοινωνικής δραστηριότητας.

Οι Μικρασιάτες πρόσφυγες, όπου εγκαθιστάτε δημιουργούσαν τοπικούς εκπολιτιστικούς και εξωραϊστικούς συλλόγους, σωματεία προσπαθώντας να διατηρήσουν τα ήθη και έθιμα τους, μεταφέροντας τα από γενεά σε γενιά !

Στο κέντρο της πόλης, ανήγειραν την εκκλησία του Αγ. Γεωργίου, ενώ μετέφεραν μέρος των λειψάνων του Αγ. Δημητρίου & Αγ. Νεκταρίου, καθώς μετέφεραν από την Κωνσταντινούπολη – Δέρκων, την εικόνα του Αγ. Δημητρίου, του Μυροβλύτη.

Την ανέγερση της εκκλησίας του Εσταυρωμένου, όπου υπήρχε παλαιότερα του έτους 1905 και από την εποχή του Όθωνα και της Αμαλίας, ένα μικρό παρεκκλήσι στην θέση του σημερινού,  που λειτουργούσε συνήθως κάθε Κυριακή, με στρατιωτικό παπά μετά από πρωτοβουλία του λοχαγού του μηχανικού σώματος, Θ. Παπούλια.  Κάθε Κυριακή έφερνε τους στρατιώτες του στρατοπέδου ΡΟΥΦ για εκκλησιασμό και μεριμνούσε πάντα για την συντήρηση του μικρού αυτού ναΐσκου.

Το πρώτο σχολείο στην περιοχή λειτούργησε  το 1905 – 1910 από έναν δάσκαλο, που το όνομά του δεν είναι γνωστό, από τρία πλινθόκτιστα κτίρια του Χέλμη, που βρίσκονταν στην συνέχεια του παρεκκλησίου του Εσταυρωμένου.

Στην περιοχή του Εσταυρωμένου, ήταν και τα Μανιάτικα, από τους πρώτους κατοίκους της περιοχής που είχαν καταγωγή από την Μάνη.

Τον Ι. Ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, όπου μετέφεραν το 1929 την εικόνα της Παναγίας, της Ατταλειώτισσας από την Αττάλεια !

Άλλα παρεκκλήσια ήσαν της Αγ. Άννας, του Αϊ Γιάννη Ρέντη, του Αϊ Γιάννη Ταύρου, η Παλαιοπαναγιά, η Αμπελοπαναγιά, η Παναγιά η Πλατάνα.

Επίσης, γνωστοί για την αγάπη τους στον αθλητισμό,

με την έλευσή τους στην περιοχή,  ίδρυσαν  το 1926, το ποδοσφαιρικό σωματείο «Φωστήρας»,  με Αρ. Μητρώου Ε.Π.Ο. 19, που σύντομα αναδείχθηκε σε μια από τις μεγαλύτερες ομάδες της Αττικής, έχοντας αγωνισθεί 7 φορές στην Α΄ Εθνική Κατηγορία και έχει πλήθος συμμετοχών στις υπόλοιπες εθνικές κατηγορίες.

Ο Φωστήρας φέρει το προσωνύμιο «Φονέας των γιγάντων» με έδρα το Δημοτικό Γήπεδο Ταύρου – Σπύρος Γιαλαμπίδης.

Τα Χρώματα του συλλόγου ορίστηκαν το κίτρινο και το μαύρο, χρώματα του Βυζαντίου, ενώ αξίζει να σημειωθεί, ότι το πρώτο έμβλημα του συλλόγου ήταν ο φοίνικας που αργότερα καταργήθηκε, διότι συνδέθηκε με τη χούντα του 1967.

Δημιουργώντας τον οικισμό, επιθυμούσαν να ονομάσουν την Νέα τους Πατρίδα με το όνομα της Παλαιάς τους Πατρίδας !

Ονόματα σε οδούς, με Προσφιλή τους Τοπωνύμια, σε Μικρασιάτικες τοποθεσίες, ή Προσωπικοτήτων που έπαιξαν ρόλο κατά την Μικρασιατική καταστροφή !

Ενώ η περιοχή είναι μια αγροτική συνοικία των Αθηναίων και κοινότητα του Δήμου Αθηναίων με το τοπωνύμιο «Νέα Σφαγεία»,

το 1935 το Κοινοτικό Συμβούλιο με ομόφωνη απόφαση ζητά την αλλαγή του ονόματος της Κοινότητας λόγω κακόηχου ονόματος και  γι’ αυτό τον σκοπό συνδράμει με την σχετική του γνώμη ο τότε Δάσκαλος και Ακαδημαϊκός Δημ. Γρηγ. Καμπούρογλου, όπου αποστέλλεται

προς την Κεντρική Διοίκηση μαζί με την απόφαση του Κοινοτικού Συμβουλίου και τον Ιούλιο του έτους 1936 αρχίζει να εμφανίζεται το όνομα «Ταύρος» από την ομώνυμη οροσειρά της Μικράς Ασίας !

Το έτος 1972, η Κοινότητα με το από 19/12/1942 Κανονιστικό Διάταγμα «Περί αναγνωρίσεως Δήμων εν των Νομώ Αττικοβοιωτίας» αναγνωρίστηκε σε Δήμο και μετονομάζεται  οριστικά σε Δήμο με το τοπωνύμιο «Ταύρος» !!!

Ο μύθος θέλει έναν ταύρο που ξέφυγε από τα παλαιά σφαγεία να τρέχει και να σταματά σε μια πλατεία όπου σκάβοντας στο χώμα βρίσκει μια θαμμένη εκκλησία και συγκεκριμένα την τοιχογραφία του Αγίου Ιωάννη, στην Οδό Ταύρου.

Σε εκείνη την πλατεία δημιουργήθηκε η εκκλησία του Αγίου Ιωάννη κι έκτοτε η περιοχή ονομάζεται Ταύρος.

Η ιστορία αυτή έχει τις ρίζες της στην παράδοση και δεν μπορεί ούτε και έχει βάση αληθείας !

Γράφει ο Αντώνης Λουκόπουλος