Αίτια Χρεοκοπιών & Πτωχεύσεων από Ιδρύσεως του Ελληνικού Κράτους μέχρι σήμερα.

 Ιστορική αναδρομή…

Ξεκινώντας από την επανίδρυση του Ελληνικού 
κράτους με τον πρώτο Κυβερνήτη της χώρας τον Ιωάννη Καποδίστρια.

Πρώτη Πτώχευση : Ενώ αναφέρεται η πρώτη Πτώχευση πριν ακόμη την σύσταση του Νέου Ελληνικού Κράτους για χρήματα που δάνεισαν οι Μεγάλες δυνάμεις ιδιωτικά και δεν έφτασαν ποτέ στον προορισμό τους για τον Απελευθερωτικό Αγώνα και  ενός μικρού μεριδίου που κατασπαταλήθηκε στους εμφύλιους πολέμους. 

Στις 14 Απριλίου 1827 η γ’ Εθνική Συνέλευση της Τροιζήνας τον επέλεξε πρώτο κυβερνήτη της Ελλάδας, έχοντας την υποστήριξη των Μεγάλων Δυνάμεων που τότε ήσαν η Μεγάλη Βρετανία, η Ρωσία, η Γαλλία, οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, η Γερμανία, η Ιαπωνία και η Ιταλία. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία και Αυστροουγγαρία χαρακτηρίζονταν ο Μεγάλος Ασθενής της εποχής εκείνης.

Να σημειωθεί ότι η Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής αποτελούσαν μέρος του Ευρωπαϊκού Κόσμου, με την Ευρώπη να ήταν ο Μεγάλος Ηγέτης της εποχής, ενώ εξαίρεση αποτελούσαν από την Ευρωπαϊκή επιρροή Ασία και Αφρική.

Δεύτερη Πτώχευση : Η οικονομική κρίση που καλείται τότε να διαχειριστεί ο Ιωάννης Καποδίστριας (φίλα προσκείμενος των Ρώσων)  απορρίπτοντας το οικονομικό μοντέλο των Άγγλων και Γάλλων, οδήγησαν στην  οργάνωση της δολοφονίας του Ιωάννη Καποδίστρια και στις 9 Οκτωβρίου 1831 στο Ναύπλιο, έξω από την εκκλησία του Αγ. Σπυρίδωνος,Τον δολοφόνησαν ισχυριζόμενοι λανθασμένα, ότι η σφαίρα προήλθε από τους Μαυρομιχαλαίους. Ο Πετρόμπεη Μαυρομιχάλης, αρχηγός της οικογενείας είπε χαρακτηριστικά "Ανάθεμα στους Άγγλους - Γάλλους που ήταν η αιτία εγώ να χάσω τους δικούς μου ανθρώπους και το Έθνος να χάσει έναν Κυβερνήτη που δεν θα ματαταβγεί. Το αίμα του με παιδεύει έως σήμερα" 

Παρεμπίπτοντος θα πρέπει να αναφέρουμε ότι ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης ήταν ένας εκ των οποίων υπέγραψε την πρόσκληση του Ιωάννου Καποδίστρια για Κυβερνήτη της Ελλάδος μαζί με τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο και τον Δημήτρη Υψηλάντη. 
Επίσης χαρακτηριστικό είναι ότι τα έγγραφα του Βρετανικού Υπουργείου Εξωτερικών, παραμένουν μέχρι και σήμερα απόρρητα, παρέλευση άνω των 180 ετών, πλησιάζοντας τον δεύτερο αιώνα.

Ως κυβερνήτης της Ελλάδας έκανε σημαντικές Κρατικές μεταρρυθμίσεις στην Νομοθεσία για την απόδοση δικαιοσύνης, την λειτουργία του
Κράτους σε Παιδεία και Υγεία και την επανίδρυση των Ένοπλων Δυνάμεων της χώρας. 

Κατά την διαχείριση της  οικονομικής κρίσης είπε:

«…Ελπίζω ότι όσοι εξ´ υμών συμμετάσχουν εις την Κυβέρνησιν θέλουν γνωρίσει μεθ´ εμού ότι εις τας παρούσας περιπτώσεις, όσοι ευρίσκονται εις δημόσια υπουργήματα δεν είναι δυνατόν να λαμβάνουν μισθούς αναλόγως με τον βαθμό του υψηλού υπουργήματός των και με τας εκδουλεύσεις των, αλλ´ ότι οι μισθοί ούτοι πρέπει να αναλογούν ακριβώς με τα χρηματικά μέσα, τα οποία έχει η Κυβέρνησις εις την εξουσίαν της…

…εφ´ όσον τα ιδιαίτερα εισοδήματά μου αρκούν διά να ζήσω, αρνούμαι να εγγίσω μέχρι και του οβολού τα δημόσια χρήματα, ενώ ευρισκόμεθα εις το μέσον ερειπίων και ανθρώπων βυθισμένων εις εσχάτην πενίαν».

Διαπιστώνει κανείς στον χρόνο και μετά από δύο αιώνες  περίπου να μην έχουν αλλάξει και πολλά ! Τα υπέρογκα πανωτόκια, οι απαιτήσεις
των δανειστών αλλά και τα δημοσιονομικά προβλήματα, είναι παράγοντες οι οποίοι δεν αλλάζουν. 

Τρίτη Πτώχευση :  Έτσι λοιπόν οι εκ των  Μεγάλων δυνάμεων(Αγγλία, Γαλλία)αποφασίζουν την εγκαθίδρυση της Βασιλείας στην Ελλάδα(δωρίζοντας)τον Ελληνικό Θρόνο στον Βαυαρικό Πρίγκιπα Όθωνα, του οίκου Βίτελσμπαχ της Βαυαρίας,  όπου τον στηρίζουν και τον δανειοδοτούν εκ νέου.

Η οικονομική ανάκαμψη της χώρας όπως ήταν φυσικό δεν ήρθε και ο Όθωνας ενώ παρακαλούσε για νέες πιστώσεις, αδυνατούσε να
εκπληρώσει το δημόσιο χρέος και αναγκάστηκε να κηρύξει επίσημη πτώχευση.

Ο Ελληνικός λαός εξαθλιωμένος για μεγάλο διάστημα, με την χώρα να αργήσει να συνέλθει ενώ οι Μεγάλες Δυνάμεις πήραν μέρος των χρημάτων τους.

Να σημειώσουμε εδώ για την ιστορία ότι η οικονομική κρίση, η χρεοκοπία και μια σειρά άλλων πολιτικών παραγόντων δημιούργησαν την βάση  ενός στρατιωτικού κινήματος, στις 3 Σεπτεμβρίου 1843, που πήρε την μορφή στρατιωτικό πραξικόπημα και οδηγούμενο από τον Συνταγματάρχη Δημήτριο Καλλέργη και τον Καπετάνιο Ιωάννη Μακρυγιάννη, κατευθύνθηκαν μπροστά στο παλάτι και απαιτούσαν την χορήγηση Συντάγματος από τον Βασιλέα, να υπάρχουν Έλληνες στο συμβούλιο, να συγκαλέσει μια μόνιμη εθνική συνέλευση και ο Όθωνας να ευχαριστήσει προσωπικά τους ηγέτες της έγερσης, όπου αργότερα του στοίχησε τον εκθρονισμό του.

Τέταρτη Πτώχευση : Στον Χαρίλαο Τρικούπη αποδίδεται η φράση "Δυστυχώς Επτωχεύσαμεν" από το βήμα της Ελληνικής Βουλής, αλλά όπως αποδεικνύεται από την ανάγνωση των πρακτικών της Βουλής, ουδέποτε είπε.

Η δε Πτώχευση πιθανώς να είχε αποφευχθεί, αν 

ο βασιλιάς Γεώργιος Α΄ αποδεχόταν το σκεπτικό του Χαριλάου Τρικούπη για τη ανάληψη  νέου δανείου από τις Μεγάλες Δυνάμεις για την αντιμετώπιση του τότε χρέους.

Ο Βασιλεύς Γεώργιος Α’  πιεζόμενος από τον Χαρίλαο Τρικούπη ζήτησε προθεσμία 48 ωρών για να πάρει σχετική απόφαση  και στο διάστημα αυτό επικοινώνησε με  το Λονδίνο από τα Ανάκτορα δίνοντας εντολή να πουλήσουν στο χρηματιστήριο πολλών εκατομμυρίων ομολογίες Ελληνικών δανείων, που οι τιμές τους ανέβαιναν καθημερινά εν όψει του νέου δανείου. Μαθένοντας ο Χαρίλαος Τρικούπης την κίνηση αυτή δήλωσε την παραίτηση του  και οδηγήθηκε η χώρα σε  πτώχευση.

Στις εκλογές του 1895 απέτυχε να εκλεγεί βουλευτής με αποτέλεσμα να αυτοεξοριστεί στις Κάννες της Γαλλίας, ενώ το 1896 τέθηκε χωρίς την θέλησή του υποψήφιος στις αναπληρωματικές εκλογές στην επαρχία Βάλτου και εκλέχτηκε πανηγυρικά, λίγο πριν πεθάνει.

Απεβίωσε σε ηλικία 64 ετών στις Κάννες και ενταφιάστηκε στην Αθήνα.  

Κατά το διάστημα της διακυβέρνησης του αναδιοργάνωσε την Αστυνομία Πόλεων, την 

Αγροφυλακή, την  Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων και την ενίσχυση του Βασιλικού) Πολεμικού Ναυτικού.

Δημιούργησε ουσιαστικό Σιδηροδρομικό Δίκτυο σε όλη την Ελλάδα και χάρη εκείνου επετεύχθη η διάνοιξη της Διώρυγας της Κορίνθου, την 

οποία εγκαινίασε το 1893.

Θέσπισε νόμους για την μονιμότητα, προαγωγή και τα προσόντα των δημοσίων υπαλλήλων.

Μείωσε τον αριθμό των βουλευτών από 240 σε 150 και
επέβαλε φόρους σε οικοδομές, καπνά και ποτά.

Αξίζει να σημειώσουμε ότι ένα από τα σχέδια του ήταν η σύνδεση Ρίου – Αντιρρίου, που έπρεπε να περάσουν πλέον των 100 ετών χρόνος 

για την πραγματοποίηση του, αποδεικνύοντας το μέγεθος της διορατικότητας του και το προοδευτικό του πνεύμα, το οποίο δεν μπόρεσε να βρει ανταπόκριση την εποχή εκείνη.

Πέμπτη Πτώχευση :  Η Παγκόσμια οικονομική κρίση που ξεσπά με το Κραχ του Χρηματιστηρίου, στην Γουόλ Στριτ το 1929, έχει ως αποτέλεσμα να παρασύρει την αδύναμη οικονομικά Ελλάδα σε Πτώχευση, όταν το 1932, ο Δανεισμός της Ελλάδος από τις Μεγάλες Δυνάμεις έχει πιάσει ταβάνι (χρήματα που χρησιμοποιήθηκαν για την ισχυροποίηση του στρατού και  σε στρατιωτικές δαπάνες του α’ Παγκοσμίου πολέμου και Βαλκανικού Πολέμου, την αντιμετώπιση των προσφύγων κατά την Μικρασιατική καταστροφή, την ανάπτυξη έργων υποδομής στην χώρα, στο σύστημα Υγείας , Παιδείας κλ..) δυσβάστακτο ποσόν για τα Ελληνικά δεδομένα, βρίσκει τον Ελευθέριο Βενιζέλο, έναν από τους μεγαλύτερους Εθνάρχες της Ελλάδος, στο τιμόνι της χώρας, σημαίνοντας το πολιτικό του Τέλος και το Οικονομικό, Κοινωνικό, Παραγωγικό  τέλος της Ελλάδος.  

Όσο κι αν διαβεβαίωναν τότε ο ίδιος ο Πρωθυπουργός, Ελευθέριος Βενιζέλος και στελέχη της τότε Κυβέρνησης για την νομισματική σταθερότητα και την ελεγχόμενη οικονομικά κατάσταση της Ελληνικής οικονομίας, δεν απέφυγαν την μοιραία καταστροφική πορεία.  

Κάποιοι άλλοι διακεκριμένοι οικονομολόγοι της εποχής επεσήμαναν τις παθογένειες του Ελληνικού κράτους, που ήσαν ημεγέθυνση του κρατικού μηχανισμού, οι μεγάλεςκρατικές δαπάνες, οι πελατειακές σχέσεις του πολιτικού συστήματος, τα  μεγάλα ελλείμματα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών κλ.. έκαναν την Ελληνική οικονομία αδύναμη να αντέξει τις πιέσεις κι απαιτήσεις της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης,  διαμήνυαν την επερχόμενη Πτώχευση.   

Ο Ελευθέριος Βενιζέλος  κατέβαλε κάθε δυνατή  προσπάθεια να ελέγξει  την οικονομική κρίση, ενώ ζήτησε από τις Μεγάλες Δυνάμεις Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία) την χορήγηση δανείου και την πενταετή αναστολή καταβολής των τόκων για την εξυπηρέτηση του, ενώ οι Δανειστές δεν συμφώνησαν με τους όρους, που προτάθηκαν από την Ελληνική πλευρά με αποτέλεσμα η Ελλάδα να μην αποφύγει τη Πτώχευση.

Κάποιοι άλλοι παράγοντες που έπαιξαν σημαντικό παράγοντα στην επιτάχυνση της Πτώχευσης ήταν οι Πολιτικές Διαμάχες μεταξύ των κομμάτων, ο Εθνικός διχασμός που είχε δημιουργηθεί στην Ελληνική Κοινωνία αιτία των εμφυλίων πολέμων, που προκαλούσε την έλλειψη Εθνικής Ομοψυχίας.

Ο Ανδρέα Ανδρεάδη, ο Κυριάκος Βαρβαρέσος, Δημήτριος Μάξιμος, Ξενοφών Ζολώτας ήταν μερικοί από αυτούς που υποστήριζαν (την εποχή εκείνη) την άμεση εγκατάλειψη της Ελλάδος του νομισματικού συστήματος (του κανόνα χρυσού) σε σχέση με το χρυσό και την υιοθέτηση του μηχανισμού των κυμαινόμενων συναλλαγματικών ισοτιμιών.

Ορισμένοι εκ των οικονομολόγων αυτών ισχυρίζονταν ότι λόγω των υπέρμετρων δημοσιονομικών ελλειμμάτων και του υπερβολικού εξωτερικού χρέους, η Ελλάδα θα έπρεπε να προχωρήσει σε στάση πληρωμών, δηλαδή να κηρύξει πτώχευση των δημοσίων οικονομικών της.

Στις 20 Μαρτίου 1932, ο Ελευθέριος Βενιζέλος σε δραματικό διάγγελμά του προς τον ελληνικό λαό θα πει:

«Η Ελλάς…οδηγείται εις καταστροφήν. 

Το κράτος θ’ αποκηρύξη τας υποχρεώσεις του. 

Τα φιλανθρωπικά μας ιδρύματα θα χάσουν τας περιουσίας των…

Η παγκόσμιος κρίσις δεν ημπορούσε να μας αφήση αθίκτους μέχρι τέλους…

Η παγκόσμιος κρίσις… κατέστησεν όλως διόλου προβληματικήν την συνέχισιν της δι’εξωτερικών δανείων χρηματοδοτήσεως των παραγωγικών έργων και επέτεινε κατ’ αναγκαίαν συνέπειαν και την νομισματικήν μας κρίσιν…

Αλλά και αν μας λείψει η εξωτερική επικουρία δεν υπάρχει φόβος να καταστραφώμεν.

Η χώρα τότε θ’ αναγκασθή να επιδιώξη, και κανείς φόβος δεν υπάρχει ότι δεν θα επετύχη, λύσεις αι οποίαι θα της επιτρέψουν να συμπληρώση το έργον της οικονομικής της ανασυγκροτήσεως, ώστε εντός πενταετίας να ευρεθή εις θέσιν να συνεχίση την ακεραίαν πληρωμήν και των εξωτερικών της υποχρεώσεων… τας λύσεις ταύτας πρέπει να επιδιώξει νέα κυβέρνηση.. 

Εθνικού Συνασπισμού.. δεν θα διστάσω να συμμετάσχω της κυβερνήσεως αυτής ως απλούν αυτής μέλος».

Ο Ελευθέριος Βενιζέλος με Προφητικά λόγια ενός Εθνάρχη, που προπορεύτηκε της εποχής του και αν οι επόμενοι,  υιοθετούσαν τις επιλογές του, η Μικρασιατική Καταστροφή θα είχε αποφευχθεί και η Κωνσταντινούπολη θα αποτελούσε γεωγραφικό τμήμα της σημερινής Ελλάδας.

Η διαφορά με το σήμερα είναι ότι αρκετοί Έλληνες οικονομολόγοι και Πολιτικοί επιθυμούν την πτώχευση της Ελλάδας, την οριστική ρήξη με τους πιστωτές, τη στάση πληρωμών, την έξοδο από την Ευρωζώνη και την επιστροφή στη δραχμή.

Εδώ θα πρέπει να δώσουμε την διαφορά μεταξύ Χρεοκοπία και Πτώχευσης.

Χρεοκοπία

είναι «η αδυναμία πληρωμής των χρεών, επειδή οι οφειλές προς τους πιστωτές υπερβαίνουν τα οικονομικά διαθέσιμα».

Πτώχευση ενός κράτους

είναι η αδυναμία του να ανταποκριθεί στις οικονομικές του υποχρεώσεις, εσωτερικές και κυρίως εξωτερικές».

Η κατάσταση αυτή δηλώνεται με επίσημη εξαγγελία της ίδιας της κυβέρνησης ότι αδυνατεί να πληρώσει τα ληξιπρόθεσμα χρέη της χώρας(εξ ολοκλήρου, ενός μέρους ή των τόκων τους).

Τα παραδείγματα χρεοκοπίας κρατών είναι αρκετά…

Η ισχυρή Γερμανία πτώχευσε δύο φορές στο

μεσοπόλεμο και μεταπολεμικά, η Μ. Βρετανία το 1945-6, η Ρωσία και η Αργεντινή πιο πρόσφατα.

Η οικονομική ιστορία είναι γεμάτη από περιπτώσεις κρατικών χρεοκοπιών. Από το 1824 έως το 2009 είχαμε τουλάχιστον 286 επίσημες χρεοκοπίες από 110 κράτη δλδ  κατά μέσο όρο κάθε κράτος έχει χρεοκοπήσει επίσημα αυτή την περίοδο τουλάχιστον κατά δυο φορές.

Η δεκαετία με τις περισσότερες κρατικές χρεοκοπίες ήταν η δεκαετία του ’80, με πάνω από 70 επίσημες πτωχεύσεις, εκ των οποίων 34 έγιναν στην Αφρική, 29 στη Λατινική Αμερική και οι υπόλοιπες στην Ασία.

Ο μύθος ότι τα κράτη δεν χρεοκοπούν συνδέεται με ένα διαδεδομένο τραπεζικό δόγμα που πήρε διαστάσεις τη δεκαετία του ’70 και κατόπιν, η λογική του ήταν απλή.

Αν ένα κράτος δεν μπορεί να πληρώσει τα χρέη του, δεν χάθηκε ο κόσμος !

Κι αυτό γιατί η περιουσία του ίδιου του κράτους, οι πηγές εσόδων του, αλλά και ο πλούτος της χώρας είναι πάντα πολύ μεγαλύτερος από το μεγαλύτερο χρέος.

Επομένως το θέμα είναι να αποτραπεί να χρεοκοπήσει ένα κράτος για να μπορέσουν οι δανειστές να επωφεληθούν από τον δημόσιο 

πλούτο και περιουσία της χώρας.

Φυσικά, για να γίνει κάτι τέτοιο, απαιτούνται δυο εργαλεία στα χέρια των δανειστών: αφενός ένα φιλικά προσκείμενο πολιτικό κατεστημένο στο εσωτερικό και, αφετέρου,ένας διεθνής παρεμβατικός οργανισμός που θα αναλάβει τη δήμευση της χώρας.

Από την εποχή που το ΔΝΤ ανέλαβε αυτόν τον ρόλο, οι διεθνείς τραπεζικοί κύκλοι αισθάνθηκαν σίγουροι ότι ξεμπέρδεψαν μια και καλή με τις κρατικές χρεοκοπίες.

Όμως έπεσαν έξω.

Το 1998 η Ρωσία δηλώνει αδυναμία πληρωμής του εξωτερικού χρέους της και αρνείται να πληρώσει τα χρεολύσια των δανείων της.

Μετά την κίνηση αυτή της Ρωσίας, οι κυβερνήσεις της Ουκρανίας, του Πακιστάν, του Εκουαδόρ, της Ουρουγουάης, όπως επίσης και της Αργεντινής, αποφάσισαν να σταματήσουν την εξυπηρέτηση του χρέους τους.

Όλες αυτές οι χώρες είχαν υποστεί την προηγούμενη δεκαετία την χημειοθεραπεία του Δ.Ν.Τ. και είχαν οδηγηθεί στην απόγνωση, την καταστροφή και την εξαθλίωση.

Σκόπιμο για ιστορικούς λόγους είναι να αναφέρουμε ότι κι ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, επί Πρωθυπουργίας του (1990 – 1993) είχε αναφερθεί για τα δημοσιονομικά προβλήματα,την διόγκωση των δημοσίων δαπανών και του χρέους έναντι των δανειστών. Μετά είχαμε την εποχή Πρωθυπουργία Κωνσταντίνου Σημίτη (1996 – 2004) που σηματοδοτήθηκε και με την ένταξη μας στο Ενιαίο Ευρωπαϊκό Νόμισμα του Ευρώ. 

Την εποχή του Κωνσταντίνου Καραμανλή, του νεότερου (2004 – 2009), επισημαίνοντας την αναγκαιότητα για την λήψη οικονομικών μέτρων και μετά το ταξίδι του στην Ρωσία κατέφυγε σε πρόωρες εκλογές με αποτέλεσμα την Πρωθυπουργία να αναλάβει ο Γιώργος Παπανδρέου, με την προεκλογική φράση «Λεφτά Υπάρχουν» και μετά από διάγγελμα του, που απηύθυνε προς τον Ελληνικό λαό, από το Καστελόριζο, κατέφυγε για οικονομική βοήθεια στο Δ.Ν.Τ. και την υπογραφή του 1ο μνημονίου.

…Σήμερα στην θέση του Ελευθερίου Βενιζέλου βρέθηκε ο Αλέξης Τσίπρας κατ’ εξοχήν Αντιμνημονιακός, ο ποιος διαδέχθηκε τον Αντώνη Σαμαρά που δήλωνε κι αυτός με την σειρά του Αντιμνημονιακός ως αντιπολιτευόμενος, ενώ υπέγραψε και ψήφισε το 2ο κατά σειρά μνημόνιο.

Διαπιστώνει εύκολα κάποιος κάνοντας μια Ιστορική αναδρομή ότι οι Δανειστές και Σύμμαχοι βρέθηκαν κατά καιρούς δίπλα μας σε πολέμους, για την ενοποίηση μερών και νήσων της Ελλάδος, στην συνέχεια διαφόρων απελευθερωτικών αγώνων για την προάσπιση της εδαφικής ακεραιότητας μας,  δεν υπήρξε άλλος λόγος παρά μόνον ότι εκείνη την εποχή αποτελούσαν μια ιδανική συμφέρουσα οικονομική επένδυση, ενώ  εδώ και 2ο αιώνες διατηρούν την ίδια πολιτική, Σκληρή και Κυριαρχική στάση έναντι των οφειλετών παίζοντας διάφορα οικονομικά παιγνίδια, έχοντας το πάνω χέρι.

Στο πέρας των ετών λοιπόν αυτό που αλλάζει είναι οι ανάγκες μας και

ΌΧΙ η πολιτική των Δανειστών.

Από την άλλη πλευρά, Εμείς ως Κράτος, Πολίτες και Πολιτικοί, τι κάνουμε ; ; ;

Παραμένουμε στην ίδια θέση να διατηρούμε ένα Πολιτικό καθεστώς που βασίζεται στην Πελατειακή σχέση, τον συνδικαλισμό να ‘χει απολέσει τον ουσιαστικό του χαρακτήρα, την διόγκωση του Δημόσιου φορέα και βασισμένο στην Αναξιοκρατία, με ένα Δικαστικό και Φορολογικό σύστημα που γίνεται Άδικο και Αναποτελεσματικό να αντιμετωπίσει τις Δυσκολίες και τις Παθογένειες του, με κάθε Πολιτικό χώρο(η Αρχηγό)να επικρατήσει, 

ανεξαρτήτως των Εθνικών Συνεπειών…

… Ευελπιστούμε σε μια καλύτερη διακυβέρνηση της χώρας, μιας καλύτερης τύχης !

Γράφει ο Αντώνης Λουκόπουλος